Wanda Półtawska była lekarzem, wykładowcą oraz popularyzatorką nauczania Jana Pawła II o świętości małżeństwa i rodziny, jako członek Papieskiej Rady ds. Rodziny i Papieskiej Akademii Pro Vita. Była autorką niemal czterystu publikacji z zakresu psychiatrii, ochrony życia nienarodzonego, chorych i starszych, problematyki czystości i jej zagrożeń, małżeństwa i rodziny. W 1967 r. zorganizowała i przez 33 lata kierowała Instytutem Teologii Rodziny, szkoląc rzesze narzeczonych, młode małżeństwa i duszpasterzy. Była laureatką licznych odznaczeń, w tym medalu papieskiego Pro Ecclesia & Pontifice, a także doktorem honoris causa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego.
Wanda Półtawska z d. Wojtasik urodziła się 2 listopada 1921 r. w Lublinie. Uczęszczała do szkoły SS. Urszulanek w Lublinie. W czasie wojny światowej była harcerką, ze swoją grupą włączając się w służbę pomocniczą jako łączniczka, uczestnicząc jednocześnie w tajnym nauczaniu. Została aresztowana w lutym 1941 r. i była więziona na zamku w Lublinie.
21 listopada 1941 r. została wywieziona do obozu koncentracyjnego Ravensbrück z zaocznym wyrokiem śmierci. Stała się tam ofiarą eksperymentów pseudomedycznych (głównie chirurgicznych okaleczeń kończyn) przeprowadzanych przez niemieckich lekarzy. Na krótko przed końcem wojny została przewieziona do obozu w Neustadt-Glewe, gdzie przebywała do maja 1945 r.
Po wojnie przeprowadziła się do Krakowa. 31 grudnia 1947 r. wyszła za mąż za filozofa, Andrzeja Półtawskiego (1923-2020), z którym ma cztery córki.
W 1951 roku ukończyła studia medyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim, a następnie uzyskała oba stopnie specjalizacji i doktorat z psychiatrii. W latach 1952–1969 była adiunktem w Klinice Psychiatrycznej Akademii Medycznej w Krakowie, 1955–1997 wykładowcą medycyny pastoralnej na Papieskim Wydziale Teologicznym w Krakowie, 1964–1972 pracownikiem Poradni Wychowawczo-Leczniczej przy Katedrze Psychologii UJ. Prowadziła badania tzw. dzieci oświęcimskich – ludzi, którzy jako nieletni trafili do obozów koncentracyjnych. W kwietniu 1969 r. zwolniła się z Kliniki, aby poświęcić się przede wszystkim poradnictwu małżeńskiemu i rodzinnemu.
Uczestniczyła w pracach Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich w Polsce, jest autorem kilku publikacji z zakresu pedagogiki. Przez 10 lat była radną Krakowa.
Znana jest korespondencja z 1962 r., skierowana do włoskiego zakonnika i późniejszego świętego o. Pio z Pietrelciny OFMCap. przez abp. Karola Wojtyłę, z prośbą o modlitwę o uleczenie Wandy Półtawskiej z choroby nowotworowej i późniejsze podziękowanie papieża za skuteczną interwencję. Korespondencja listowna z Janem Pawłem II trwająca aż do jego śmierci stanowiła utajniony materiał dowodowy w procesie beatyfikacyjnym.
O przyjaźni Wandy Półtawskiej z x. Karolem Wojtyłą opowiada książka Beskidzkie rekolekcje, w której zebrano korespondencję obojga z okresu niemal półwiecza.
źródło: Archidiecezja Warszawska
