Urodził się 23 września 1913 r. w Lublinie jako syn Andrzeja i Katarzyny Warszawskiej. Ukończył kolegium św. Fidelisa w Łomży prowadzone przez kapucynów. Była to prywatna szkoła męska, która stawiała sobie za cel przygotowanie uczniów do podjęcia studiów filozoficzno-teologicznych. Właśnie tam młody uczeń związał się bliżej z zakonem kapucynów i zapragnął wstąpić w ich szeregi. Furtę domu zakonnego w Nowym Mieście nad Pilicą przekroczył 14 sierpnia 1931 r. i rozpoczął pierwszy etap formacji zwany postulatem. Śluby proste złożył 15 sierpnia 1932 r., a dokładnie trzy lata później śluby uroczyste. Święcenia kapłańskie otrzymał 18 czerwca 1939 r. po uprzednim ukończeniu Seminarium Duchownego w Lublinie. W zakonie przyjął imię Alfons na cześć św. Alfonsa Marii Liguoriego. We wspólnocie pełnił wiele odpowiedzialnych funkcji, m.in. kaznodziei, gwardiana i wicepostulatora w procesie beatyfikacyjnym o. Honorata Koźmińskiego.
Podczas powstania warszawskiego o. Ciechański mieszkał w domu zakonnym przy ul. Miodowej i pełnił posługę duszpasterską wśród powstańców i ludności cywilnej. Ksiądz Henryk Szklarek-Trzcielski miał zamianować go kapelanem Grupy „Północ” przy szpitalu zorganizowanym w szkole podstawowej na ul. Barokowej, by w ten sposób odciążyć jezuitę o. Tomasza Rostworowskiego, który miał właściwą placówkę przy ul. Piwnej. Nie zdążył jednak załatwić formalności, gdyż został ranny w walkach na Starym Mieście. Mimo braku formalnego przydziału o. Ciechański oddawał powstańcom swoje kapłańskie siły, niosąc ludziom ulgę w cierpieniu i podtrzymując ich na duchu. Jego zasługi zostały jednak docenione po latach. Jego przyjaciel ks. Szklarek-Trzcielski 31 lipca 1969 r. napisał do niego list z załączonym prezentem – Krzyżem Armii Krajowej, ustanowionym 1 sierpnia 1966 r. przez dowódcę Armii Krajowej gen. Tadeusza Bora-Komorowskiego dla upamiętnienia wysiłków żołnierzy Polski podziemnej w latach 1939–1945. O przyznaniu zakonnikowi zaszczytnego odznaczenia (20 lipca 1969) zdecydował gen. Kazimierz Ziemski, pseud. Wachnowski, były dowódca Grupy „Północ”, mieszkający na emigracji w Londynie.
W chwili pisania listu do o. Ciechańskiego ks. Szklarek-Trzcielski nie wiedział, że jego „Drogi Przyjaciel Powstaniec” zmarł trzy lata temu. Dowiedział się o tym dopiero wtedy, gdy otrzymał list zwrotny z Kurii Prowincjalnej Zakonu Kapucynów, podpisany przez o. Gabriela Bartoszewskiego i opatrzony datą 15 sierpnia 1969 r.:
„Z przykrością musze zakomunikować, że o. Alfons zmarł dnia 11 października 1966 r. i to dość nagle na serce. Jest to dla nas wielka strata, ponieważ w wieku 53 lat odszedł od nas gorliwy kapłan i współbrat zakonny.
O ile jestem zorientowany to mało kto z nas wiedział, że śp. o. Alfons brał udział w powstaniu warszawskim. Był skromnym i o sobie prawie nigdy nic nie mówił. Za gorliwe wysiłki o uzyskanie tej legitymacji, jak również cenną dla nas wiadomość, składem Przewielebnemu Księdzu serdeczne Bóg zapłać”.
Krzyż Armii Krajowej nie był jedyną formą uhonorowania powstańczych zasług bohaterskiego zakonnika. Uchwałą Rady Państwa z 4 lipca 1984 r. kapucyn został odznaczony Warszawskim Krzyżem Powstańczym, a wydarzenie to upamiętnia legitymacja podpisana przez przewodniczącego Rady Państwa Henryka Jabłońskiego, znajdująca się w zbiorach Archiwum Warszawskiej Prowincji Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów w Zakroczymiu.
Sabina Matulka
Biogram powstał w ramach VI edycji projektu.
Biogram powstał w ramach VI edycji projektu.
Więcej informacji znajdziesz:
Archiwum Warszawskiej Prowincji Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów w Zakroczymiu:
- Legitymacja nr 36-84-8 K, Warszawa 4 VII 1984 r.
- List ks. Henryka Szklarka-Trzcielskiego do o. Alfonsa Ciechańskiego, Wilczyna, 31 VII 1969.
- List o. Gabriela Bartoszewskiego do ks. Henryka Szklarka-Trzcielskiego, Warszawa, 15 VIII 1969.
- Odznaczenie o. Alfonsa Ciechańskiego Krzyżem Armii Krajowej, Londyn, 20 VII 1969.
- Gadacz Ludwik Jan, Ciechański Mieczysław, w: Słownik Polskich Kapucynów, 1, Wrocław 1985, s. 327.
