Ks. Zbigniew Antoni Kamiński

https://earth.google.com/earth/d/1F4orksoyqB-RrWqr75MEdwb6ssfZE3Ty?usp=sharing   Urodził się 25 marca 1900 r. w Skierniewicach. Syn Stanisława i Marii z d. Thomas. Ukończył siedmioklasową Szkołę Realną w Skierniewicach (obecnie Liceum Ogólnokształcące im. Bolesława Prusa). Następnie uczęszczał do Gimnazjum Witolda Wróblewskiego w Warszawie (obecnie Liceum Ogólnokształcące im. Tadeusza Czackiego). Od 25 września 1915 r. do 18 stycznia 1916 r. aktywnie działał w szeregach Straży Obywatelskiej, za co otrzymał dyplom wydany przez Komendanta Straży Obywatelskiej miasta stołecznego Warszawy. W 1918 r. zdał maturę. W listopadzie 1918 r. brał udział w „rozbrajaniu Niemców” w Warszawie. Po maturze podjął studia w Wyższym Metropolitalnym Seminarium Duchownym w Warszawie. Przerwał je wybuch wojny polsko-bolszewickiej 1919 -1920 r. W tym czasie Zbigniew Kamiński zaciągnął się do 201. pułku piechoty ochotniczej Wojska Polskiego pod dowództwem mjr. Jana Edwarda Dojan-Surówką. W batalionie ochotników wileńskich wchodzącym w skład pułku pełnił służbę sanitarną (później służył w VI harcerskim pułku wojsk Litwy Środkowej). W 1923 ukończył Wyższe Metropolitalne Seminarium Duchowne w Warszawie i 21 stycznia tego roku otrzmał święcenia kapłańskie. Od 1926 r. studiował prawo kanoniczne na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie, gdzie cztery lata później zdobył stopień naukowy doktora. Po powrocie do kraju posługiwał jako wikariusz, a także był prefektem, czyli nauczycielem religii, w gimnazjach warszawskich: św. Kazimierza i w Żeńskim Gimnazjum Państwowym im. Juliusza Słowackiego. Przed wojną ks. Kamiński działał w stowarzyszeniu Juventus Christiana, nowoczesnej katolickiej organizacji studenckiej, której członkowie zajmowali się m.in. systematycznym studiowaniem Pisma Świętego i organizowali religijne obozy samokształceniowe. W czasie II wojny światowej czynnie działał w konspiracji niepodległościowej. Najpierw był kapelanem Narodowej Organizacji Wojskowej (NOW). Używał wówczas pseudonimu Antoni, następnie wszedł do Naczelnego Kapelanatu Sił Zbrojnych (NAKASZ), gdzie zajmował stanowisko dziekana, a potem kanclerza Tajnej Kurii Polowej Armii Krajowej (najpierw w stopniu majora, później podpułkownika). Posługiwał też jako kapelan w Szpitalu Miejskim św. Rocha przy ul. Krakowskie Przedmieście. Jego bezpośrednim przełożonym był ks. płk. Tadeusz Jachimowski ps. „Budwicz”. Wziął czynny udział w powstaniu warszawskim, gdzie pełnił funkcję kapelana. Pod koniec powstania warszawskiego został ciężko ranny. Do zdrowia wracał w klasztorze sióstr wizytek. W październiku 1944 r. ewakuowany wraz z zakonnicami do Łowicza. Gdy wyzdrowiał, został oddelegowany do dowództwa AK w Częstochowie. Po wojnie decyzją Rządu Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie otrzymał odznaczenie Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami i Krzyżem Armii Krajowej. W latach powojennych posługiwał w pariafii Matki Bożej Częstochowskiej na Powiślu, której proboszczem był do 1948 roku. Zabezpieczył ocalałe resztki zrujnowanej świątyni z nadzieją na jej przyszłą odbudowę. W 1951 r. objął urząd rektora kościoła akademickiego św. Anny trzy Krakowskim Przedmieściu. W 1954 r. wskutek stosowanych wobec duchowieństwa represji został skierowany do parafii św. Apostołów Piotra i Pawła w Drwalewie w powiecie grójeckim. W latach 60-tych był rektorem kościoła św. Kazimierza przy klasztorze Sióstr Sakramentek na Nowym Mieście w Warszawie. Aktywnie działał na polu ekumenicznym, wprowadzając nowatorski sposób odprawiania Mszy i głoszenia homilii. W 1970 r. został proboszczem parafii św. Jadwigi Śląskiej w Milanówku. Zachęcony przez swojego przyjaciela Józefa Rybickiego, wstapił do Komitetu Obrony Robotników (KOR). We wrześniu 1985 r. przekazał swój księgozbiór bibliotece Wyższego Seminarium Duchownego w Drohiczynie. Pod koniec życia awansowany na stopień pułkownika Wojska Polskiego. W 1991 r. odznaczony Krzyżem za udział w wojnie 1918-1921. Zmarł 23 marca 1991 r. i został pochowany w grobie rodzinnym na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. W 2006 r. pośmiertnie odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.   Anna Małgorzata Gmyrek   Bibliografia: Gdy zaczniemy walczyć miłością. Portrety kapelanów Powstania Warszawskiego, pod red. Grzegorza Górnego i Aleksandra Kopińskiego, Warszawa 2004. Podlewski Stanisław, Wierni Bogu i Ojczyźnie. Duchowieństwo katolickie w walce o niepodległość Polski w II wojnie światowej, Warszawa 1971. Odziemkowski Janusz, Frątczak Sławomir, Polskie duszpasterstwo wojskowe, Warszawa 1996. Odziemkowski Janusz, Służba duszpasterska Wojska Polskiego 1914-1945, Warszawa 1998. Służba duszpasterska Armii Krajowej w Powstaniu Warszawskim, wybór i oprac. dokumentów Piotr Matusiak, Siedlce 1996.   Źródła internetowe: serwis wmeritum.pl – Kapelani w powstaniu warszawskim: Organizacja i działalność [Cz. I] | wMeritum.pl [dostęp 26.09.2022r.] Strona Ordynariatu Polowego Wojska Polskiego -  https://archiwum-ordynariat.wp.mil.pl/pl/378_13970.html [dostęp 26.09.2022r.]