ks. Stefan Piotrowski Wirtualny spacer: https://earth.google.com/earth/rpc/cc/drive?state=%7B%22ids%22%3A%5B%221HNwGXu6bZjMIlcBvMPBT8RqIppMxUOfU%22%5D%2C%22action%22%3A%22open%22%2C%22userId%22%3A%22109387645852124982521%22%7D&usp=sharing Stefan Piotrowski urodził się 29 lipca 1900 roku jako dziecko Bolesława Piotrowskiego oraz Janiny z domu Sadowskiej. Był najstarszym z czworga rodzeństwa, miał dwóch braci (Eugeniusza oraz Zygmunta) oraz siostrę (Cecylię). W 1917 roku ukończył szkołę średnią w Warszawie, a w 1918 roku postanowił wstąpić do Wyższego Metropolitalnego Seminarium Duchownego. W 1920 roku jako kleryk wraz z kolegami uczestniczył w obronie Warszawy. Jak wielu alumnów w tym czasie, nie mając jeszcze święceń kapłańskich, mógł walczyć z bronią w ręku, wybrał jednak służbę sanitarną. Stefan Piotrowski przyjął święcenia kapłańskie z rąk biskupa Stanisława Galla w jego prywatnej kaplicy 4 lutego 1923 roku. Ukończył studia teologiczne na Wydziale Teologii Katolickiej Uniwersytetu Warszawskiego i otrzymał tytuł magistra. W 1926 roku został prefektem szkoły średniej w Żbikowie, a następnie Seminarium Nauczycielskiego w Radzyminie. W latach 1929–1944 był przewodnikiem duchowym w Gimnazjum im. Cecylii Plater-Zyberkówny przy ulicy Piusa XI (obecnie ulica Piękna). Po wybuchu wojny w 1939 roku ksiądz Piotrowski został kapelanem Wojska Polskiego. Pod koniec września został aresztowany i osadzony na Pawiaku, gdzie spędził kilka tygodni. W czasie okupacji działał w tajnym szkolnictwie oraz w podziemnej Kurii Polowej, a także przy różnych organizacjach akademickich, między innymi w Sodalicji Mariańskiej (katolickie stowarzyszenie świeckich, którego celem było łączenie życia chrześcijańskiego ze studiami) czy Iuventus Christiana (katolickie stowarzyszenie młodzieżowe działające w ramach duszpasterstwa akademickiego). W 1943 roku został powołany do pracy w Kurii Metropolitalnej jako wizytator nauki religii w całej archidiecezji, a także został profesorem w Wyższym Metropolitalnym Seminarium Duchownym w Warszawie. Jako pułkownik Armii Krajowej wziął udział w powstaniu warszawskim na stanowisku wicedziekana podokręgu Warszawa Południe i zastępcy księdza Stefana Kowalczyka, ps. Biblia (naczelnego kapelana powstania warszawskiego). Ksiądz Piotrowski posługiwał się pseudonimem Jan I. Na przełomie sierpnia i września 1944 roku znajdował się w okolicy gmachu PKO na rogu ul. Jasnej i Świętokrzyskiej, gdzie mieścił się wówczas jeden z największych szpitali powstańczych. 30 sierpnia 1944 roku budynek został zbombardowany, a dwa dni później wybuchł w nim pożar. Ksiądz Stefan Piotrowski wykazał się wówczas ogromnym opanowaniem i uratował życie wielu pacjentów. Po upadku powstania wyszedł z Warszawy wraz z ludnością cywilną. W październiku dostał nominację na podpułkownika, a w listopadzie został powołany na wikariusza parafii w podwarszawskim Piasecznie, gdzie pracował do 20 sierpnia 1946 roku. W tym czasie zaangażował się również w pomoc nad wychowaniem dwojga dzieci swojej siostry Cecylii, która owdowiała podczas powstania, a której mężem był Leon Kuliszewski (znany i ceniony warszawski lekarz). Od czasu okupacji księdza Piotrowskiego i Leona Kuliszewskiego łączyła przyjaźń. Po wojnie ksiądz Piotrowski za swoją postawę podczas obrony Warszawy w 1920 roku, okupacji oraz powstania warszawskiego został odznaczony Krzyżem Armii Krajowej oraz Krzyżem Walecznych. 1 września 1945 roku ksiądz Piotrowski został mianowany delegatem Kuratorium Okręgu Warszawskiego do wizytowania nauki religii w szkołach. W lipcu 1946 roku zorganizował pierwszy zjazd diecezjalnych wizytatorów nauczania religii. W październiku 1945 roku dostał również polecenie zorganizowania duszpasterstwa akademickiego, a już w grudniu tego samego roku z rąk arcybiskupa Antoniego Szlagowskiego otrzymał nominację na duszpasterza akademickiego. W tym czasie wciąż był wikariuszem w Piasecznie, co wiązało się z ciągłymi dojazdami. 16 marca 1946 otrzymał nominację na rektora kościoła akademickiego św. Anny w Warszawie. Funkcję tę pełnił do 1 października 1947 roku. W połowie października 1947 roku kardynał August Hlond mianował księdza Piotrowskiego proboszczem parafii św. Michała Archanioła przy ulicy Puławskiej 95. Kościół został prawie całkowicie zniszczony podczas powstania i księdzu Stefanowi Piotrowskiemu została powierzona misja jego odbudowy. W grudniu 1951 roku prymas Stefan Wyszyński poświęcił kamień węgielny pod odbudowę świątyni, a w 1966 roku była ona przez niego konsekrowana. Ksiądz Piotrowski kontynuował również swoje zaangażowanie w działalność duszpasterską. 15 grudnia 1949 roku objął stanowisko Przewodniczącego Wydziału Nauki Katolickiej Kurii Metropolitalnej Warszawskiej. Wydział ten prowadził do końca swej pracy w kurii, czyli do 1984 roku. 31 grudnia 1952 roku został również powołany na Wikariusza Generalnego Archidiecezji Warszawskiej. Funkcja ta wiązała się z dużą odpowiedzialnością, zwłaszcza w latach, w których Prymas Tysiąclecia przebywał w więzieniu. Przez długie lata przewodniczył także Komisji Egzaminacyjnej Duchowieństwa, a od 1963 roku jako członek Archidiecezjalnej Rady Gospodarczej brał udział w jej posiedzeniach. Jego praca nie skupiała się wyłącznie na obszarze archidiecezji warszawskiej. Pełnił także różne zadania na terenie ogólnopolskim 14 lutego 1957 roku został członkiem Komisji Maryjnej, a także Komisji Katechetycznej Episkopatu. W tej drugiej był najpierw sekretarzem, a następnie przewodniczącym. Do komisji przynależał do 1984 roku, kiedy to złożył rezygnację. W tym samym czasie zrezygnował również z funkcji proboszcza parafii św. Michała Archanioła i został tam rezydentem. Na 50-lecie kapłaństwa ksiądz prałat Stefan Piotrowski otrzymał od papieża Pawła VI życzenia i błogosławieństwo na dalszą pracę, które zostały przesłane telegramem w grudniu 1972 roku. Przez wiele lat był bliskim współpracownikiem prymasa Stefana Wyszyńskiego i wspierał go zarówno w działaniach duszpasterskich, jak i organizacyjnych. W dniu 24 lutego 1984 roku papież Jan Paweł II na wniosek prymasa Józefa Glempa wyniósł księdza prałata Stefana Piotrowskiego do godności Protonotariusza Apostolskiego – Infułata. Przez ostanie sześć lat życia ksiądz Stefan Piotrowski ciężko chorował. Zmarł 27 lipca 1990 roku, dwa dni przed swoimi 90. urodzinami. Pogrzeb odbył się 1 sierpnia. Mszę celebrował prymasa Józef Glemp w kościele św. Michała Archanioła w Warszawie. Duchowny został pochowany w rodzinnym grobie na warszawskich Powązkach. Julia Malinowska Bibliografia:
- https://www.1944.pl/powstancze-biogramy/stefan-piotrowski,34888.html (dostęp na:21.09.2020)
- Stefan Piotrowski, red. Jana Płaska, Warszawa 1991.
- Wyszyński Stefan, Pro Memoria: zapiski z lat 1948-1949 i 1952-1953, M. Bujnowska, I. Czarcińska, M. Plaskacz, A. Rastawicka, Warszawa 2007.
