Ksiądz Franciszek Blachnicki zmarł nagle 27 lutego 1987 r. w Carlsbergu w Niemczech. Jako przyczynę śmierci podano oficjalnie zatrzymanie akcji serca. Jednak okoliczności śmierci kapłana do dziś budzą wiele kontrowersji. Początkowo wskazywano, że była to śmierć naturalna, wynikająca z choroby serca. Jednak w miarę upływu lat pojawiły się spekulacje o możliwym zamachu lub celowym działaniu służb bezpieczeństwa PRL. Dziś istnieje już wiele przesłanek i dowodów zgromadzonych przez IPN, które potwierdzają tezę, że Blachnicki został otruty przez agentów peerelowskich tajnych służb.
RADOŚĆ PRZY KAŻDYM SPOTKANIU
Z pewnością dla władz PRL, x. Franciszek Blachnicki był człowiekiem niewygodnym, gdyż odgrywał kluczową rolę w szerzeniu idei wolności wewnętrznej. Mimo wielu przeszkód ze strony władz państwowych, Blachnicki tworzył konsekwentnie duszpasterskie ośrodki formacyjne dla młodzieży. Jego Ruch Światło–Życie miał na celu wychowanie dojrzałych chrześcijan, świadomych swoich zadań w Kościele i w świecie. Młodzi wyjeżdżali razem na oazy, czyli rekolekcje organizowane w formie obozów turystycznych w malowniczych zakątkach Polski. Centrum ruchu stało się Krościenko nad Dunajcem. Karol Wojtyła, jeszcze jako metropolita krakowski, podczas letnich wyjazdów rekolekcyjnych często odwiedzał oazowiczów w różnych ośrodkach duszpasterskich, położonych głównie w Tatrach i Beskidach. Sam zresztą również wyjeżdżał z młodzieżą na wędrówki górskie lub na kajaki łącząc wyjazdy turystyczno-krajoznawcze z formacją duchową: „Wielokrotnie odwiedzałem grupy oazowe odprawiające rekolekcje w różnych miejscach archidiecezji. Radowałem się przy każdym spotkaniu, zwłaszcza w czasie wakacyjnym, w letnich miesiącach. Odwiedzałem oazy w różnych miejscach Archidiecezji Krakowskiej, a także broniłem ruchu oazowego przed zagrożeniami pochodzącymi od ówczesnych służb bezpieczeństwa” (Jan Paweł II, Przemówienie przed modlitwą Anioł Pański, Kraków, 8 czerwca 1997 r.).
Współpraca i wzajemny szacunek między księdzem Blachnickim a kardynałem Wojtyłą – a później Janem Pawłem II – przyczyniły się do rozwoju Ruchu Światło-Życie i miały istotny wpływ na życie duchowe Kościoła w Polsce w II połowie XX stulecia. Ruch oazowy stał się z czasem najliczniejszą w krajach komunistycznych nieformalną wspólnotą religijną i jednym z najważniejszych młodzieżowych ruchów katolickich w świecie.
Jan Paweł II, już jako papież, wielokrotnie podkreślał znaczenie tego ruchu w Kościele i jego związek z duchową odnową. Mówił o znaczeniu formacji młodych ludzi w wierze i odpowiedzialności za sprawy społeczne. Papież często podkreślał rolę księdza Blachnickiego w kształtowaniu nowych form ewangelizacji w Polsce i poza jej granicami.
O NOWEGO CZŁOWIEKA
Franciszek Blachnicki miał bardzo szczególną wizję człowieka, która była podstawą jego pracy formacyjnej i pedagogicznej. Dążył do ukształtowania tzw. „nowego człowieka”, który będzie żył w pełnej wolności i odpowiedzialności, a zarazem wstrzemięźliwości, opierając się na wartościach chrześcijańskich i świadomie podejmując powołanie do służby, gdziekolwiek zostanie postawiony przez życie.
Oto kluczowe elementy tej wizji:
- Nowy człowiek w Chrystusie: Blachnicki wierzył, że człowiek, aby stać się pełnym, musi przejść proces duchowego nawrócenia i formacji. Nowy człowiek to ten, który ma osobistą więź z Jezusem Chrystusem, a jego życie opiera się na Ewangelii.
- Wolność i odpowiedzialność: kluczowym elementem idei Blachnickiego jest wychowanie do wolności, ale także do odpowiedzialności za siebie i innych. Tylko w prawdziwej wolności od wszelkich nałogów i strachu oraz wewnętrznej wolności człowiek może realizować swoje powołanie, w pełni wykorzystując talenty i dary, które otrzymał od Stwórcy.
- Rola Ducha Świętego: Blachnicki postrzegał Ducha Świętego jako kluczowego w procesie formacji człowieka. To Duch Święty pomaga odkrywać prawdziwą tożsamość człowieka, przemienia jego serce i prowadzi go do autentycznej świętości.
- Edukacja integralna: w ramach Ruchu Światło-Życie, Blachnicki podkreślał ważność edukacji, która ma na celu całościowy rozwój osoby. Chciał, aby młody człowiek wzrastał nie tylko w wierze, ale także w mądrości, wrażliwości na piękno, znajomości kultury i w miłości do bliźnich.
Życie i nauczanie x. Franciszka Blachnickiego stanowiły inspirację dla wielu ludzi, a jego myśli pozostają żywe w Kościele i w ruchu, który zapoczątkował. Istnieje wiele świadectw ukazujących, że ruch oazowy oraz dzieło jego założyciela, stanowiły ważną inspirację dla Karola Wojtyły, późniejszego papieża, przejawiającą się chociażby w pomyśle organizowania cyklicznie Światowych Dni Młodzieży, nawiązujących do oazowych Dni Wspólnoty. Te spotkania młodych są, jak wiemy, realizowane w Kościele za Janem Pawłem II do dziś, podejmowane chętnie przez jego następców – Benedykta XVI i Franciszka.
Oto niektóre wypowiedzi x. Franciszka Blachnickiego, ilustrujące istotę jego myśli oraz stanowiące fundament dzieła, które stworzył:
Światło to życie, które mamy w Chrystusie. Życie, które nie jest dla siebie, ale jest dla innych. Nie jest to życie, które narzeka na trudności, ale życie, które je pokonuje, dając świadectwo obecności Boga.
Chciałbym, aby każdy człowiek, który przeżywa swoje życie w Kościele, poczuł w sobie wewnętrzną odpowiedzialność za wspólnotę, w której żyje. Życie wspólnoty to życie miłości.
Nie wystarczy tylko mówić o Jezusie, trzeba Nim żyć. Każdy z nas jest Jego świadkiem w tym świecie, a świadek nie tylko głosi, ale i pokazuje prawdę.
Ruch Światło-Życie to nie tylko metoda wychowania, ale przede wszystkim sposób na spotkanie z żywym Bogiem, który chce nas przemieniać.
Tych kilka cytatów ukazuje duchowość księdza Blachnickiego i jego wielką troskę o to, by wierność Bogu była w pełni realizowana przez człowieka poprzez jego osobiste świadectwo życia w konkretnym miejscu i kontekście, w którym został postawiony. A Ruch Światło-Życie utworzony przez duchownego jest do dzisiaj obecny w wielu krajach. Ma ogromny wpływ na duchowość nie tylko młodych katolików, ale również małżeństw i rodzin formujących się w Domowym Kościele, jednej z ważnych gałęzi Oazy, powstałej nieco później niż oaza młodzieżowa, by stanowić jej kontynuację w dorosłym życiu.
GWAŁTOWNIK KRÓLESTWA BOŻEGO
W telegramie kondolencyjnym papież Jan Paweł II nazwał go „gwałtownikiem Królestwa Bożego”. Można śmiało i bez żadnej przesady powiedzieć, że Sługa Boży x. Franciszek Blachnicki wraz ze św. Janem Pawłem II i bł. prymasem Stefanem Wyszyńskim uformowali sumienia kilku pokoleń Polaków po światowej wojnie. To właśnie im w dużej mierze Kościół w Polsce zawdzięcza nie tylko swoje przetrwanie, ale i siłę oddziaływania w czasach sprawowania władzy przez komunistów.
Joanna Olendzka (Mt 5,14)
