Pragnę objąć modlitwą także żołnierzy poległych podczas światowej wojny, wśród nich także moich rodaków, moich rówieśników, a nawet kolegów z mojej klasy. Niektórzy z nich polegli tu, w pobliżu Ankony. Requiescat in pace!
Jan Paweł II, 30 maja 1999 r.
ADOLF MARIA BOCHEŃSKI (1909-1944) był publicystą, pisarzem politycznym i żołnierzem. Przyszedł na świat w rodzinie ziemiańskiej herbu Rawicz jako najmłodszy z trzech wybitnie uzdolnionych synów (starsi: filozof o. Innocenty OP oraz publicysta Aleksander). Był typem „cudownego dziecka” — nauczył się czytać jako 5-latek na Dziejach oręża polskiego w epoce napoleońskiej Mariana Kukiela, w wieku 13 lat studiował O wojnie Carla von Clausewitza, mając 16 lat napisał wspólnie z bratem Aleksandrem pierwszą książkę Tendencje samobójcze narodu polskiego (1925), w 17 roku życia ukończył gimnazjum klasyczne (we Lwowie), a studiując w prestiżowej École des Sciences Politiques w Paryżu zadziwiał inteligencją i erudycją profesorów, którzy nie raz zwracali się z katedry wprost do niego: Nous allons chercher lumiere chez M. Bocheński („Zwróćmy się po światłe wskazówki do pana Bocheńskiego”). Uzyskany w 1930 r. dyplom ze złotym medalem tej uczelni, uzupełnił w 1932 r. magisterium z prawa na Uniwersytecie Jana Kazimierza. Już podczas studiów we Lwowie należał do tamtejszego Klubu Zachowawczego i wydawał „Głos Zachowawczy”. Przystąpił także do Związku Akademickiego Myśl Mocarstwowa i zaczął pisać do wydawanego przez to środowisko pisma „Myśl Mocarstwowa” oraz do „Dnia Akademickiego”, z którego w 1933 r. wyłonił się (redagowany przez Jerzego Giedroycia) tygodnik „Bunt Młodych” (później: „Polityka”), gdzie zamieścił gros swoich tekstów. Pisał także m.in. do monarchistycznego „Słowa”. Wstrząśnięty represjami Berezy Kartuskiej chciał demonstracyjnie zgłosić się do niego jako dobrowolny więzień, brat Aleksander siłą odciągnął go od pociągu na dworcu w Kowlu. Świetnie zapowiadającą się karierę dyplomatyczną zwichnął publiczną obroną Adama Doboszyńskiego po jego głośnym „marszu na Myślenice” (1937). W 1938 r. opracował część dotyczącą polityki zagranicznej w zbiorowym opracowaniu Polska idea imperialna, będącym programem środowiska „Polityki”. We wrześniu 1939 r. wstąpił ochotniczo do wojska i ukończył Szkołę Podchorążych w Coëtquidan. Mimo wątłego zdrowia wykazywał się gorliwością i dzielnością, nazwano go „żołnierzem szaleńczej odwagi”. Walczył m. in. w Brygadzie Podhalańskiej pod Narvikiem i w Brygadzie Karpackiej pod Tobrukiem i o Monte Cassino. Dwukrotnie był odznaczony Krzyżem Walecznych oraz Krzyżem Virtuti Militari. Zginął podczas rozbrajania miny 18 lipca 1944 r.
źródło: legitymizm.org
